.
Onze passie en drijfveer
Foto:
Bianca met onze Griekse god, Inty.
Inty is Quechua voor ZON.
Quechua is de taal van de inca’s in Peru
Bianca:
Mijn 1e hond
Zelf ben ik altijd al een grote dierenliefhebber geweest (paarden, katten, cavia’s en konijnen), maar een hond heb ik vroeger nooit gehad. Toen we in 2014 groter en landelijker gingen wonen en het te combineren viel met mijn werk, kwam de wens voor een hond naar boven. In 2015 kwam Kiya bij ons, een grote en beauty (vind ik zelf) van een boerenfox, geboren op een Nederlandse boerderij. Kiya is een super enthousiaste en gezellige hond, een echte mensen-hond. Altijd in voor knuffelen. Het is qua formaat geen schoothond, maar daar heeft ze lak aan. En anders leg ze haar hoofd op mijn been en kan zo uren bij me blijven hangen. Daarnaast is ze zeer energiek, gek op rennen, grote grasvelden, strand of met de fiets. Dus we zijn dan ook vaak met haar buiten te vinden.
Een hond adopteren
2 jaar later waren we klaar voor een 2e hond. Gezellig voor Kiya én voor ons. Je hoort vast vaker over hondjes (of katten) uit het buitenland. Eigenlijk heel toevallig is dit op ons pad gekomen. Na me eerst heel goed te hebben ingelezen welke hond bij ons gezin zou passen, ben ik heel internet gaan afspeuren. En ik zag een klein zwart manneke en wist dat is hem. Na een eerste kritische afweging en vervolgens zorgvuldig de organisatie te hebben ‘onderzocht’ en ze met tig vragen te hebben bestookt, zijn Paulo en ik zelf afgereisd naar Kos om onze hond te halen. Daar hebben we een paar dagen doorgebracht bij de organisatie en hebben hun werk en de honden (en katten) daar van dichtbij meegemaakt. April 2017 hebben we Inty, onze ‘Griekse god’, in huis mogen nemen. Het gewenningsproces tussen beide honden heeft slechts 2 dagen geduurd. Samen zijn het dikke maatjes en met de dag worden ze closer. Ze kunnen non-stop spelen en we lachen ons continu slap om die 2. We krijgen het vaak te horen, dat we zoveel met ze doen. Naar het strand, wandelingen, suppen, zwemmen en zelfs uit eten en vakanties in buitenland gaan ze mee. Tja, voor ons horen ze er gewoon bij, net als voor anderen hun kinderen erbij horen. Inmiddels hebben we ook een hele groep gelijkgestemde mensen leren kennen (via Simba’s Adventures Dogwalks) waar we diverse wandelingen mee maken en zelfs dogsurvival en actieve vakanties, zoals naar Oostenrijk de bergen in met DogWalkTrail.
Een verschil maken
Al heel lang heb ik in mijn hoofd om iets te doen voor een goed doel, als vrijwilliger of op een andere manier. Maar ja, wat kan dat zijn als we beide heel erg druk zijn met ons werk, met ook een eigen bedrijf. We hebben een eigen cosmeticalijn, Piura Skincare die we zelf ontwikkelen en geproduceerd wordt in Nederland. (www.piura.nl). Een goede hondenshampoo op natuurlijke basis zat, daarom ook al langer in de ideeënbus. Dus dat sudderde een lange tijd voort. Na Inty en onze reis naar Kos, ben ik gestart met vrijwilligerswerk voor ATLAS Animal Project, zoals Altas vertegenwoordiger op Schiphol wanneer er hondjes arriveren om de overdracht naar de adoptanten te begeleiden en als nazorger het contact na de adoptie voor hulp bij problemen en vragen. Net wanneer het mijn werk toelaat. Toch bleef het in mijn hoofd zitten. En ineens, augustus 2017, kwam het idee helder en klaar naar voren en 2 dagen later lag het complete concept klaar.
Elkaar in waarde laten
Vaak lees ik op de facebookpagina’s hele discussies bij bepaalde posts. Dat organisaties zich beter kunnen inzetten voor mensen in plaats van dieren. Daar bestaan gelukkig ook organisaties voor. Anderen zijn er weer voor de dieren, voor die zelf geen stem hebben in deze wereld, die door de mensheid wordt ‘geruled’. Of dat je beter een hond kan halen uit een asiel in Nederland. Wij hebben de sites nauwlettend in de gaten gehouden van asiels in Nederland. Er waren voor ons geen geschikte honden die in onze gezinssamenstelling zou passen. Ach, zo kun je overal weer een antwoord op geven op iets anders wat weer beter zou zijn. Zoveel verschillende mensen zoveel verschillende meningen. Het is juist goed dat er diverse organisaties zijn die zich weer over iets anders ontfermen. Daar wil ik niet mee zeggen dat alléén de organisaties die wij steunen goed werk verrichten, maar doordat wij de mensen van deze organisaties hebben leren kennen, dragen we die een extra warm hart toe. Jammer dat mensen altijd zo fel zijn en hun mening willen doordrukken. Ach het is mens eigen. Of het nu gaat om dit onderwerp, of om wat goede voeding voor je hond zou zijn (vers of brokken), wat gezond is voor je kind (inenten of niet), voor je eigen gezondheid (minder koolhydraten en suikers of juist geen vlees. Gewone melk of soja melk, nee amandelmelk, nee helemaal géén melk! Pffff… je durft bijna niets meer (te zeggen) of je krijgt discussie. Ik zeg altijd, volg je eigen gevoel en doe wat voor jou goed is. Verdiep je in zaken en baseer daar jouw keuze op. En respecteer de keuze van een ander, ook al zou dat jouw keuze niet zijn.
Anyway, dat is een beetje mijn verhaal en het ontstaan van. We hopen met Good(s)4Dogs mooie producten te kunnen bieden. En hopen dat velen de weg vinden naar onze website en shop en ons willen (blijven) steunen. Om steeds dat ene beetje verschil te kunnen maken. Met de verkoop van ieder product wordt een deel gedoneerd om andere honden een goede toekomst te bieden.
Saving one dog will not change the world,
but surely for that one dog, the world will change forever
Bianca Moscoso-Koenders
Foto:
Paulo met onze Hollandse Boerenfox, Kiya.
Kiya is Quechua voor MAAN.
Quechua is de taal van de inca’s in Peru
Paulo:
Mijn ervaring met honden…
Vroeger, bij ons thuis was mijn vader er tegen om een hond te hebben. De enige dieren die in ons huis kwamen, waren voor speciale gelegenheden zoals kerst, oudjaarsavond of verjaardagen. Ik kan me goed herinneren dat ik met cavia’s aan het spelen was en de volgende dag was mijn moeders verjaardag… een trauma uit m’n jeugd. Sindsdien eet ik zelf geen traditioneel Peruaans gerecht dat met cavia is bereid. (in Peru zijn cavia’s een delicatesse, i.p.v. kalkoen of haas).
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een tiener was en het goede daaraan was dat mijn moeder met ‘PERLITA’ (onze eerste hond) thuis kwam. Dat was mijn eerste ervaring met een huisdier. Ik denk dat we door de kosten Perlita niet hebben laten helpen, waardoor ze 9 puppies kreeg. Ik kan het met niet heel helder herinneren omdat het behoorlijk schokkend was voor mijn leeftijd, maar ik weet dat de 4 reutjes geluk hadden, aangezien mijn moeder de teefjes heeft ‘laten verdwijnen’. Van deze 4 reutjes hebben we er 3 verkocht, we hielden er 1 en noemden hem ‘OSO’, een zwart hondje die we vanaf puppy hadden. Daarna hadden we ‘LUCKY’ een Dobermann Pincher, RAMBO van mijn inwonende nicht en dan hebben we nog CALI, van iemand bij ons in de straat die op ongewone wijze getraind was om op katten te jagen.
In onze straat was een winkel, gerund door een Chinees persoon. Hij hield Duitse Herders en trainde deze honden op ‘zeer strikte’ wijze. Om je een beter beeld te geven: ik kwam veel bij hem en hij leerde mij schaken. Hij gaf me een klap als ik een fout maakte. Toen ik verontwaardig vroeg waarom hij dat deed (ik was 8 jaar oud), zei hij: omdat je een stomme zet maakt! Echt de ouderwetse manier, in plaats van met je te praten, sloeg hij. Als ik nu terugkijk zie ik dat de honden niet zozeer respect voor hem hadden als baas, maar ze waren eerder bang. Van hem heb ik in die tijd diverse technieken geleerd hoe je honden traint.
In Peru is er geen regelgeving omtrent (huis)dieren of dierenbescherming, ook zijn er veel straathonden. Het is in Nederland een gegeven om de poep van je hond op te ruimen van de straat. In Peru is het een gezegde dat als je in de hondenpoep trapt, dat je geld zult ontvangen. In feite is dit pure onwetendheid en gebrek aan educatie. Mijn eerste lessen in het contact met honden (en dieren in het algemeen) waren niet goed. Ook in de jaren erna heb ik diverse schokkende dingen meegemaakt, waaronder in mijn diensttijd in de tijd van de oorlog tegen het terrorisme. Wat goed is om te realiseren: in onze cultuur worden honden gebruikt voor het bewaken van het huis en ze werden in die tijd ook ingezet in de oorlog tegen het terrorisme.
Wat is het doel van mijn verhaal? Het is nu bijna 3 jaar geleden dat we Kiya kregen en 1 jaar geleden dat we Inty geadopteerd hebben. Twee honden die ons gezin compleet maken. En nu ik zelf weer honden heb en reflecteer naar toen ik nog heel jong was, zie ik hoe mijn eerste ervaringen waren met honden en hoe ik de totaal verkeerde voorbeelden had. Uiteindelijk als ik terugkijk, ben ik het huis uit gegaan en gaan reizen. Mijn hond Oso werd overreden, Cali overleed in een gevecht met een andere hond, Lucky werd gestolen en Rambo werd vergiftigd. En nee dit is geen verzonnen verhaal, was het maar zo…
En juist daardoor kan ik een verschil maken. Met dit verhaal wil ik graag laten zien wat er in de wereld speelt. Want dit speelt in de wereld! Nog steeds. Ik lees vaak verhalen van ‘waarom moeten we helpen als die mensen in dat land zelf de honden verwaarlozen’. Niet overal gaat het zoals het in Nederland gaat. Verbreed je horizon. Sluit niet je ogen maar zie de verschillen. Begrijp de armoede en andere culturen. Dit is realiteit. Ik ben zelf opgegroeid in een tijd van terrorisme en ben tot veel dingen gedwongen. Bianca heeft zelfs mijn verhaal nu zodanig aangepast zodat het niet te schokkend zou overkomen. Niet alleen wat betreft de honden, maar ook wat ik zelf heb meegemaakt in de tijd van het terrorisme, als 17-jarige jongen terwijl Bianca als jonge meid onbezorgd en vrolijk naar school ging en uitging in Nederland. Dingen die menig Nederlander gelukkig niet heeft hoeven mee te maken. Maar ook ik zie nu een andere kant van zaken, hoe het ook kan. En door mijn achtergrond begrijp ik wel heel goed hoe het in bijvoorbeeld Griekenland gaat en weet ik dat alles draait om educatie en opvoeding. Daar begint het. En daar helpen we graag. In welk land dan ook. En welke hond we dan ook helpen, iedere hond is er een. Een hond in een ander land heeft net zoveel recht op geluk als in eigen land.
Nu met Kiya en Inty, wil ik het anders doen, dan hoe ik het ervaren heb toen ik jong was. Ik zou willen dat ik terug kon naar de tijd toen ik als jonge jongen niet beter wist. En ik wil hierbij een voorbeeld geven om honden juist te behandelen en niet te mishandelen. Niet alleen in Peru, maar in zoveel meer landen in de wereld. Stimuleren van de mensen en ook overheden in landen zoals in Zuid Amerika is een van mijn doelen.
Een hond, is de beste vriend van de mens
Paulo Cesar Moscoso Grados